14-06-17 Santiago
14 juni 2017 - Santiago de Compostela, Spanje
Het is nu kwart over twaalf in de middag en ik zit op de grond recht voor de Kathedraal van Santiago in de schaduw mijn blog te schrijven. Naast me staat mijn beste vriend van de afgelopen weken (mijn rugzak) en we zijn klaar voor twee dagen.
Vanochtend rond zes uur vertrokken in de mist. Er waren nagenoeg geen andere pelgrims op pad op dit vroege uur en de mist maakte mijn wereld klein. Ik denk dat op deze manier de laatste 10 km afleggen de juiste is voor mij. Lekker lopen in mijn eigen kleine wereld zonder ook maar iets dat mij kan afleiden van mijn eigen gedachten en die waren zeker aanwezig.
Het heeft toch wel iets, na bijna 2 maanden is het dan zover, het moment waar ik al jaren naar toe leef, de binnenkomst in Santiago.
Na het passeren van de stadsgrens en natuurlijk een foto voor later kom ik in de bebouwing, de stad komt langzaam tot leven, de mensen gaan naar hun werk en ik ben niet langer alleen. En dan ineens even voor negen uur is hij daar opdoemend uit de mist zie ik de torens van de Kathedraal ik maak mijn laatste passen en ga zitten op een enorm en bijna leeg plein voor de Kathedraal. Ik hou het niet droog, de laatste 2 maande gaan als een sneltrein door mijn hoofd en een vreemde emotie krijgt mij te pakken, na enige tijd maak ik een selfie en stuur deze naar Petra, natuurlijk moet zij de eerste zijn die moet weten dat ik aangekomen ben.
Na een tijdje besluit ik om naar het pelgrims- bureau te gaan om mijn compostella op te halen. Ik ben niet de enigste die dit idee had dus netjes achteraan aansluiten en mee schuifelen tot ik aan de beurt ben.
De compostella verkrijgen is een serieuze zaak, er worden wat vragen gesteld en dan is het moment daar. In het Latijns wordt hij opgesteld en na overhandiging had ik weer een momentje, moet toch uitkijken dat ik geen emotioneel wrak wordt.
Het is nu veel drukker op het plein, de pelgrims, toeristen en alle anderen scharrelen wat rond, degene die net zijn aangekomen wat onwennig, degene die hier wat langer zijn met vaste tred.
Ik ga nu stoppen met de blog en ga zo mijn hotel opzoeken en een douche pakken zodat ik vervolgens fris de stad weer in kan.
Vandaag 10.9 km, totaal 1216.9 km.
https://nl.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=18219868
Vanochtend rond zes uur vertrokken in de mist. Er waren nagenoeg geen andere pelgrims op pad op dit vroege uur en de mist maakte mijn wereld klein. Ik denk dat op deze manier de laatste 10 km afleggen de juiste is voor mij. Lekker lopen in mijn eigen kleine wereld zonder ook maar iets dat mij kan afleiden van mijn eigen gedachten en die waren zeker aanwezig.
Het heeft toch wel iets, na bijna 2 maanden is het dan zover, het moment waar ik al jaren naar toe leef, de binnenkomst in Santiago.
Na het passeren van de stadsgrens en natuurlijk een foto voor later kom ik in de bebouwing, de stad komt langzaam tot leven, de mensen gaan naar hun werk en ik ben niet langer alleen. En dan ineens even voor negen uur is hij daar opdoemend uit de mist zie ik de torens van de Kathedraal ik maak mijn laatste passen en ga zitten op een enorm en bijna leeg plein voor de Kathedraal. Ik hou het niet droog, de laatste 2 maande gaan als een sneltrein door mijn hoofd en een vreemde emotie krijgt mij te pakken, na enige tijd maak ik een selfie en stuur deze naar Petra, natuurlijk moet zij de eerste zijn die moet weten dat ik aangekomen ben.
Na een tijdje besluit ik om naar het pelgrims- bureau te gaan om mijn compostella op te halen. Ik ben niet de enigste die dit idee had dus netjes achteraan aansluiten en mee schuifelen tot ik aan de beurt ben.
De compostella verkrijgen is een serieuze zaak, er worden wat vragen gesteld en dan is het moment daar. In het Latijns wordt hij opgesteld en na overhandiging had ik weer een momentje, moet toch uitkijken dat ik geen emotioneel wrak wordt.
Het is nu veel drukker op het plein, de pelgrims, toeristen en alle anderen scharrelen wat rond, degene die net zijn aangekomen wat onwennig, degene die hier wat langer zijn met vaste tred.
Ik ga nu stoppen met de blog en ga zo mijn hotel opzoeken en een douche pakken zodat ik vervolgens fris de stad weer in kan.
Vandaag 10.9 km, totaal 1216.9 km.
https://nl.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=18219868
Ik kan mij de tranen goed voostellen, ik kreeg hier even kippenvel met 25 graden in Nederland..
Met heel veel plezier hebben wij jou "achtervolgd" de afgelopen 2 maanden.
Emotioneel wrak zou ik jou niet willen noemen, maar gewoon een mens!
Gefeliciteerd met deze prestatie!
Groet,
Corine
Van harte gefeliciteerd dat je het gered hebt. Ik snap dat je emotioneel werd; je hebt er zo lang naar toe geleefd en dan doet het wel wat met je. We hebben genoten van je verslag alle dagen en ook je openheid. Wij, je ouders krijgen toch een heel mooie indruk van je, zo kenden we je niet. Geniet van de mooie kathedraal en de stad. Ook bijzondere foto's. Pa en ma.
Proost !
En voor als je straks weer naar het werk komt zal ik alvast de tissues klaar zetten voor de emotionele momenten. We helpen je daar wel weer doorheen hoor.