17-04-17 Loslaten

Het is de dag voor vertrek, de rugzak is gepakt en morgen gaat het echt van start.
Ruim twee jaar geleden had ik een idee om op pad te gaan, het idee wordt een plan. Het plan wordt uitgewerkt, er wordt getraind, spullen worden getest en gekocht, privé en op het werk worden afspraken gemaakt. Zie daar projectmanager Ben in actie.
Maar dan ineens wordt het anders, van uit het plan en de voorbereiding komt de realiteit en dus ook het moment van twijfel en loslaten.

In het verleden ben ik veel vaker alleen op pad geweest. 6 Jaar gevaren op de wereldzeeën met Petra in Den Helder, 15 jaar onderzoek op de Noordzee terwijl Jeffrey en Melissa opgroeien. En de laatste jaren projecten door het land heen. Je zou zeggen hier spreekt een ervaringsdeskundige op het gebied van loslaten. Maar nee ineens is er een nieuwe ervaring, en ga je er over nadenken wat je loslaat, heeft dat dan toch met leeftijd te maken en is dat dan anders als voorheen. Ik weet het niet, twijfel al om maar het besluit is genomen, ik ga.

Op de foto's bij deze blog zie je mijn rugzak, een totaal gewicht van 10 kilo op de schouders. Wat je niet ziet is dat andere wat ik besloten heb om bewust mee te nemen en dat drukt ook op mijn schouders maar is niet in exact gewicht.
Petra die het alleen moet zien te rooien, Jeffrey die zijn laatste tentamen voor het afronden van zijn Master moet halen, Melissa in Diemen met haar eigen uitdagingen. Oma van 102, een vader en schoonmoeder in de lappenmand. En dan natuurlijk nog het werk dat ineens zonder mij doorgaat.
Kortom ik ben dan wel uit het zicht en zal ook zeker veel zaken loslaten maar in gedachten zijn jullie nooit ver weg.
De afgelopen weken heb ik veel van de volgers van deze blog persoonlijk gesproken, vanaf nu is de communicatie digitaal geworden en hoop ik jullie over een maand of 3 weer te ontmoeten. In die tussentijd ga ik andere mensen ontmoeten en misschien ook mezelf wel. En omdat het leven in hogemate beperkt wordt tot het hier en nu ga ik ook zeker zaken loslaten en ONT MOETEN.